Chata Téryego zimą

Dziś zapowiadany już wcześniej na facebook-u gościnny występ mojej siostry. Pomysł na dojście do Téryho w zimie i zanocowanie tam rzucił rok temu Słoń na jakiejś rodzinnej imprezie. Różne okoliczności sprawiły, że nie pojechaliśmy tam wtedy, za to końcem lutego bieżącego roku udało się mu namówić Agnieszkę (moją młodszą siostrę), która ostatnimi czasy stawia pierwsze samodzielne kroki w górach. Nie przeciągając więcej, oto jej opowieść:

Celem naszej zimowej wyprawy było najwyżej usytuowane w Tatrach schronisko (czynne w okresie zimowym -Qho), czyli chata Téryego (2015 m.n.p.m.) zlokalizowana na terenie słowackiej części Tatr Wysokich. Pomimo niewielkiego doświadczenia w górskiej turystyce zimowej zdecydowaliśmy się na ten stosunkowo trudny szlak ze względu na świetne warunki pogodowe, z jakimi rzadko można się spotkać o tej porze roku.

  Zaopatrzeni wyłącznie w podstawowy ekwipunek: nieprzemakalną odzież wierzchnią, ciepłe swetry, prowiant oraz śpiwory (braliśmy pod uwagę możliwość noclegu w schronisku) wyruszyliśmy z Krakowa o 6:00 rano. Zgodnie ze wskazówkami nawigacji skierowaliśmy się nie w kierunku popularnego przejścia granicznego jakim jest Łysa Polana, tylko odbiliśmy w Nowym Targu na Białkę i tak po minięciu Jurgowa dostaliśmy się prosto na docelową trasę ciągnącą się u podnóża słowackich Tatr. Zaoszczędziliśmy tym samym jakieś 10 km, przy czym wybrana trasa, zwłaszcza w tych porannych godzinach, nie była w ogóle zatłoczona. Miejscem początku naszej wędrówki miał być Starý Smokovec. Zaznajomieni z okolicą dzięki naszym licznym, letnim wypadom w góry wiedzieliśmy, że dobrym miejscem na bezpłatne zaparkowanie samochodu jest sporej wielkości pobocze znajdujące się przy drodze ciągnącej się od Starego Smokowca do Popradu, oddalone o ok. 500 m od centrum pierwszego z wymienionych miast.  Tam też pozostawiliśmy auto, jak się później okazało najprawdopodobniej niepotrzebnie, bo wypatrzyliśmy po drodze opustoszały parking na którym nie  było nikogo kto pobierałby opłaty. 

W pierwszej kolejności musieliśmy podejść do Hrebienok’a. Wystartowaliśmy na zielony szlak zaraz po przybyciu tj. o 8:30. Bez trudu zlokalizowaliśmy trasę prowadzącą do tego dużego ośrodku dla turystów, zwłaszcza, że można tam dojść zarówno drogą asfaltową jak i biegnącą, miejscami równolegle do szosy, szeroką ścieżką. Do Hrebienioka można także wyjechać kolejką linową, ale jest to jednak wydatek rzędu 6€, które woleliśmy raczej przeznaczyć na jakiś ciepły posiłek w schronisku niż na krótką przejażdżkę zastępującą około godzinną, rozgrzewkową przechadzkę. Na miejscu spotkała nas całkiem miła niespodzianka. Okazało się bowiem, że trawiliśmy na wystawę rzeźb lodowych, w tym imponującego, lodowego „Domu Słowackiego”. 

Ciepłe słoneczko, przy którym mocno zgrzaliśmy się przy podejściu, dało się też we znaki tym lodowym tworom, których pozostałości już mocno topniały stając się bezkształtnymi soplami, aczkolwiek co poniektóre z nich nadal robiły wrażenie. Po krótkim postoju wędrówkę kontynuowaliśmy czerwonym szlakiem prowadzącym do Polany Staroleśnej i dalej w kierunku chaty Zamkovského.   

Ta część trasy była bardzo przyjemna, do pokonania były niewielkie przewyższenia, a czas umilały nam piękne widoki skąpanych w słońcu Tatr oraz mijany, bajeczny Wyżni Wodospad i szereg pomniejszych spływów, którym towarzyszyły sporych wielkości sople i zmarzliny.  

Wędrówka była jednak utrudniona ze względu na obecny na ścieżce, udeptany, silnie oblodzony śnieg. Trzeba było ostrożnie stawiać kroki, co czyniło osoby posiadające wszelkiego rodzaju raki czy „łańcuchy” na buty znacznie sprawniejszymi. Mimo tego dotarliśmy z powodzeniem, po niespełna 2 godzinach do schroniska Zamkowskiego, gdzie podczas dłuższego postoju zaznajomiliśmy się z wygłodniałym, czworonożnym towarzyszem, bardzo chętnym do współudziału w naszym drugim śniadaniu.  

Bestia

Po przyjaznym pożegnaniu wyruszyliśmy zielonym szlakiem przez Dolinę Zimnej Wody do podnóża masywnego podejścia dzielącego nas od widocznej już z daleka chaty Téryego. Zanim jeszcze zabraliśmy się do tej najbardziej wyczerpującej części trasy poświęciliśmy kilka chwil na kontemplację wznoszących się nad doliną masywu Łomnicy i Pośredniej Grani.   

Śnieg pokrywający zbocza połyskiwał szkliście znajdującą się na jego powierzchni zmarzliną. Okazało się jednak, że czekające nas strome podejście było dogodniejsze do przejścia niż minięte dotąd poziome ścieżki, bowiem blokowanie nogi w nienaruszonym w wielu miejscach śniegu zapobiegało doświadczanym dotąd upadkom. Ten ostatni etap dał się nam mocno we znaki pod względem kondycyjnym, aczkolwiek do schroniska dotarliśmy z całkiem dobrym czasem, o 13:00, po około 5 godzinach marszu począwszy od miejsca zaparkowania.   

Pogoda, rozpieszczająca nas jak dotąd, zaczęła pokazywać już swoje zmienne oblicze, zachmurzając pojedyncze szczyty i otaczające nas łańcuchy górskie, niemniej jednak widok z tego położonego na wysokości nieco ponad 2000 m.n.p.m. miejsca był zachwycający.   

W schronisku zdecydowaliśmy się na zasłużone piwka (3€) oraz polewkę czosnkową (3€). Ta ostatnia nieco mnie zawiodła, bo pomna letnich doświadczeń byłam pewna jej smaku, który okazał być się znacznie gorszym od oferowanego w czasie bardziej natężonego „sezonu”. Na wspomniany nocleg w schronisku nie zdecydowaliśmy się z dwóch względów. Po pierwsze czas naszego przybycia był bardzo zadowalający i bez problemów byliśmy w stanie wrócić przed zmrokiem do Starego Smokowca, natomiast drugą kwestią była wysoka cena miejscowego „ubytovania” (18€), która przekonała nas do zejścia pomimo możliwości spędzenia popołudnia i poranka w świetnej lokalizacji w Wysokich Tatrach. Decyzja okazała się słuszna, podczas zejścia okazało się bowiem, że południowe ciepło roztopiło zmarznięty rankiem śnieg na trasie i zejście popołudniowe było znacznie łatwiejsze i szybsze. Dodatkowo będąc już w okolicach Hrebienioka straciliśmy góry całkowicie z oczu. Ciemne chmury całkowicie pokryły już szczyty, a więc będąc na górze niewiele skorzystalibyśmy z pobytu. Nasze zejście, razem z dojściem do samochodu trwało około 4,5 godziny co w rezultacie dało nam godzinę 18:00. Na koniec, pomimo zmęczenia, wybraliśmy się jeszcze do pobliskiego Popradu w celu skorzystania z usług jednego z supermarketów, z nadzieją na napotkanie promocji na co poniektóre egzotyczne produkty . Szczęśliwie trafiliśmy na „akcję” na nasze ulubione piwko i w pełni zaopatrzeni w zapasy i miłe wspomnienia wróciliśmy szczęśliwie do domu.  

To już koniec opowieści, ja mogę tylko żałować, że ze względu na moje obecne miejsce pobytu, nie zaznałem w tym roku zimy w górach.