Przejdź do głównej zawartości

Bliżej nieba

Szukaj na tym blogu

Życzenia

grudnia 31, 2018

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Wszystkim Czytelnikom i sobie życzę szczęśliwego, zdrowego i pełnego górskich przygód Nowego Roku.

Qho

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty

Ścieżka spacerowa „Niezapominajka” w Kornatce

Jak tytuł sugeruje dziś nie będzie o wielkich górach tylko o tych mniejszych, a konkretnie o paśmie Glichowca, które znajduje się na południe od zalewu w Dobczycach i wchodzi w skład Pogórza Wiśnickiego. Tutejsze górki nie są zbyt wybitne (100-170m), najwyższym szczytem pasma jest Glichowiec (523 m n.p.m), ale według mnie dużo bardziej interesujący jest Trupielec. Dlaczego? O tym za chwilę. Wyjeżdżamy z Krakowa straszeni przez pojedyncze krople deszczu, za Mogilanami gdzie zwykle jest już słońce trafiamy na mgłę, ale niezrażeni tym jedziemy dalej do Kornatki - niewielkiej wsi nieopodal Dobczyc, w której ktoś wytyczył ok. 12km ścieżkę spacerową. Parkujemy na parkingu pod OSP i stajemy przed dylematem w którą stronę robić koło? W prawo czy w lewo.

Via Ferrata Gianni Constantini

Po noclegu w Forno di Zoldo z małym opóźnieniem (brama kempingu otwierana dopiero o 7:30) wyruszamy na Passo Duran. Droga jest kręta i tak wąska, że dwa osobowe auta mają problem z minięciem się, ale po 30 min jazdy docieramy na przełęcz. Właśnie na Passo Duran rozpoczyna się podejście pod Super-ferratę Constantini, uważaną za najtrudniejszą i najpełniejszą ferratę we Włoszech. W tym roku wreszcie postanowiliśmy się z nią zmierzyć. Pierwsze 50 min to podejście, początek jest stromy, ale po chwili dochodzimy do wygodnej drogi prowadzącej do schroniska Carestiato, dalej idziemy ścieżką przez las pod samą ścianę. Niestety pogoda nie jest najlepsza - górna część masywu tonie w chmurach. Nasi poprzednicy na ścianie. Pierwsze metry ferraty to trawers nad przepaścią, według opisu jest to jeden z kluczowych momentów, my pokonujemy go bez większych problemów. Później opis w naszym przewodniku bredził coś o krótkim wiszącym mostku - nie ma tam nic takiego.

Dolina Chochołowska

Obiecałem Żonie, że zabiorę ją na krokusy w tym roku, a gdzie można spotkać ich więcej niż w Dolinie Chochołowskiej? Ponad to skorzystałem z okazji, żeby odwiedzić ten rejon Tatr, bo wstyd się przyznać, ale nigdy tam jeszcze nie byłem. Cały wyjazd to była typowo emerycka wycieczka, z Siwej Polany do Polany Chochołowskiej, którą odbyliśmy w piękny i pogodny dzień otoczeni tłumami ludzi.

Chata Téryego zimą

Dziś zapowiadany już wcześniej na facebook-u gościnny występ mojej siostry. Pomysł na dojście do Téryho w zimie i zanocowanie tam rzucił rok temu Słoń na jakiejś rodzinnej imprezie. Różne okoliczności sprawiły, że nie pojechaliśmy tam wtedy, za to końcem lutego bieżącego roku udało się mu namówić Agnieszkę (moją młodszą siostrę), która ostatnimi czasy stawia pierwsze samodzielne kroki w górach. Nie przeciągając więcej, oto jej opowieść: Celem naszej zimowej wyprawy było najwyżej usytuowane w Tatrach schronisko (czynne w okresie zimowym -Qho), czyli chata T é ryego (2015 m.n.p.m.) zlokalizowana na terenie słowackiej części Tatr Wysokich. Pomimo niewielkiego doświadczenia w górskiej turystyce zimowej zdecydowaliśmy się na ten stosunkowo trudny szlak ze względu na świetne warunki pogodowe, z jakimi rzadko można się spotkać o tej porze roku. Zaopatrzeni wyłącznie w podstawowy ekwipunek: nieprzemakalną odzież wierzchnią, ciepłe swetry, prowiant oraz śpiwory (braliśmy pod uwag

Sucha Bela -Słowacki Raj

Po ostatniej wizycie w Słowackim Raju byłem pewny, że muszę tam wrócić. Wtedy wybraliśmy się na Przełom Hornadu , a tym razem postanowiliśmy przejść wąwóz Sucha Bela. Jest to najczęściej odwiedzana przez turystów część Słowackiego Raju - w sezonie nawet 1000 osób dziennie. Największym utrudnieniem podczas budowy szlaku były wodospady Misowe, których wysokość dochodzi do 30m. Do lat 50 ubiegłego wieku, obchodziło się je lasem. Potem zostały zamontowane drabiny, które znacznie uatrakcyjniły trasę. Aktualnie cały szlak pełen jest różnorakich sztucznych ułatwień (np. stupačky ). Aby uniknąć tłumów, wybraliśmy się tam już w kwietniu, do tego w środku tygodnia. Prognozy były optymistyczne - chłodno, ale bez opadów. Trasa minęła pod znakiem pięknych tatrzańskich widoków i po 2h 40 min jazdy z Krakowa, dotarliśmy do parkingu w Podlesoku. Na miejscu okazało się, że Słowacy nie spodziewają się jeszcze turystów. Uniknęliśmy dzięki temu opłaty parkingowej i konieczności zakupu biletów wstępu

Obsługiwane przez usługę Blogger

Zabraniam kopiowania i wykorzystywania zdjęć i tekstów, które są umieszczone na blogu